[Beast] SF Wrong เรื่องนี้มันผิด

เนื้อเรื่อง

 คอนโดของเหล่าอสูร…

                ก๊อกๆๆ

                ร่างสูงที่ยืนเคาะประตูอยู่นอกห้องไม่รอให้เจ้าของห้องมาเปิด ตัวเองก็รีบหมุนลูกบิดประตูเปิดเข้าไปในห้องของร่างบางอย่างเอาแต่ใจทันที ร่างบางที่เห็นร่างสูงเข้ามาก็ตกใจจนปิดหน้าต่างอินเทอร์เน็ตที่เข้าอยู่ไม่ทันเลยได้แต่ยุบมันเอาไว้เท่านั้น

“ฮยอนซึงอา~”

ดูจุนเข้ามาสวมกอดร่างบางที่ตนรักอย่างหวงแหนจากด้านหลังพร้อมเอาคางเกยที่ลาดไหล่ของฮยอนซึงเอาไว้

“มีอะไร”

ฮยอนซึงถามพร้อมหันหน้าแดงๆ หลบจมูกซนๆ ของดูจุนที่หวังจะขโมยพวงแก้มใสของตน ดูจุนทำหน้าเสียดายนิดหน่อยพลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น

“ทำอะไรอยู่อ่ะ”

“อ๋อ เปล่าๆ ไม่ได้ทำอะไร ><”

การปฏิเสธอย่างมีพิรุธของฮยอนซึงทำให้ดูจุนสงสัย พอหันไปเห็นโน๊ตบุ๊คที่วางอยู่ตรงหน้า มือก็เอื้อมไปจับเม้าส์ไว้ทันที ฮยอนซึงทำหน้าตกใจแล้วรีบดึงเม้าส์คืน

“เล่นอะไรอยู่เหรอ”

“เปล่า เปล่าหรอกดูจุนอา ไม่มีอะไร ><”

งับ!

“อ๊ะ อื้อ… >///<”

ใบหน้าหวานเชิดขึ้นเมื่อดูจุนแกล้งขบเม้มไปที่ติ่งหูของฮยอนซึงแล้วลากวนไปตามใบหูจนฮยอนซึงมือไม้อ่อน ดูจุนเลยได้โอกาสเปิดหน้าต่างที่ฮยอนซึงยุบไว้

“นี่อะไร”

“O.O ก็ ก็ฟิคน่ะ”

“ฟิค?”

ดูจุนหยุดการกระทำแล้วเลิกคิ้วอย่างสงสัย

“ของใคร”

“จะ จุนซึง”

ฮยอนซึงตอบเสียงอ่อย

“ดูจุนกับฮยอนซึงเหรอ ^^”

ดูจุนที่เข้าใจไปอย่างนั้นก็ยิ้มร่า

“ไม่ใช่ จุนฮยองกับ ฮยอนซึง”

ฮยอนซึงก้มหน้างุดๆ ตอบไป ในใจรู้สึกผิด เขารักร่างสูงตรงหน้าแล้วทำไมต้องไปอ่านอะไรแบบนี้ด้วยเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเอง

“งั้นเหรอ”

ดูจุนรู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ ทั้งๆ ที่เขาเป็นแฟนฮยอนซึง และฮยอนซึงก็รักเขา แต่ใครๆ ก็จับคู่ให้เป็น ดูซอบ… กับ จุนซึง…

ฮยอนซึงที่เห็นร่างสูงเงียบไปก็เริ่มใจไม่ดี

“ดูจุนอา~ เค้าจะไม่ทำอีกแล้วนะ จะไม่อ่านอีกแล้ว อย่าโกรธนะ”

ดูจุนใจเต้นแรงกับถ้อยคำง้อแสนหวานและใบหน้าเศร้าๆ ของร่างบาง ดูจุนยิ้มแล้วส่ายหน้า

“ฉันไม่โกรธหรอกฮยอนซึงอา ไหน ฉันก็อยากอ่านบ้าง”

ดูจุนขยี้หัวฮยอนซึงเบาๆ จนทำให้ฮยอนซึงยิ้มออก แล้วทั้งสองก็อ่านฟิคด้วยกัน แม้เรื่องราวทั้งหมดมันจะไม่ตรงตามหัวใจของพวกเขาทั้งสองเลยก็ตาม…

“อ๊า~” --- เสียงปริศนา -_-?

…ตัดฉับๆ มาที่ห้องของแร๊ปเปอร์ โจ๊กเกอร์จุนฮยอง…

“อ๊ะอ๊า~ อื้ม ดะ… ดงอุน”

ร่างสูงที่กำลังเคร่งเครียดกับการจรดปากกาลงกับกระดาษเพื่อแต่งเพลงใหม่ ก็เริ่มทนไม่ไหวกับเสียงหวานที่รบกวนที่มันดังมาจากห้องของน้องเล็กของเขา ซนดงอุน…

                “อ๊า~ ฉันไม่ไหวแล้ว~”

                กูก็ชักจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

            จุนฮยองรีบลุกขึ้นทำให้คนตัวเล็กที่นอนหนุนตักของเขาฟังเพลงอยู่ต้องลุกตามอย่าง งงๆ โยซอบหันหน้าทำตาแป๋วถาม

“นายจะไปไหน”

“ฉันจะไปบอกไอ้ดงอุนกับกีกวังให้มันเบาๆ เสียงกันหน่อย ถึงแม้ว่าฉันจะมีนาย แต่แบบนี้ฉันก็แต่งเพลงไม่ได้อยู่ดี”

ใช่… โยซอบเป็นทั้งแรงบันดาลใจ ความหวัง ความฝัน และความรักของเขา แต่เขาไม่สามารถจะพูดอะไรได้มาก เพราะทุกคนเข้าใจอะไรกันผิดไปซะหมด

“ฉันว่าเราไม่ควรไปรบกวนตอนนี้นะ”

โยซอบคิดไปถึงการแสดงความรักของดงอุนกับกีกวังแล้วก็เขิน จุนฮยองถอนหายใจแต่ก็ยอมนั่งลงเหมือนเดิม

“งั้นเราออกไปข้างนอกกัน ไปหาที่แต่งเพลงที่มีบรรยากาศดีๆ กัน เนอะ”

โยซอบเข้ามาเกาะแขนจุนฮยองอย่างออดอ้อน ไอ้หน้าตาน่ารักๆ นั่น ทำให้จุนฮยองรู้สึก…

“หรือไม่ เราก็ทำให้เสียงร้องแบบนั้นดังกว่าเสียงกีกวัง”

“หา!?!”

โยซอบลุกขึ้นถอยหลังหนีจุนฮยองที่ย่างสามขุมเข้ามา

อ๊าก! ซวยแล้วไอ้ยังโย ><

“กลัวเหรอยังโยน้อย”

เสียงหวานจับใจแต่ตอนนี้มันไม่น่าไว้ใจที่สุด โยซอบถอยไปเรื่อยๆ จนสะดุดเข้ากับขอบเตียง ร่างบางล้มลงไปบนเตียงทันที

“แบบนี้ยั่วกันรึเปล่าเนี่ย”

คำพูดของจุนฮยองทำให้โยซอบหน้าขึ้นสีขึ้นมาทันที

“จะบ้าเหรอ >///<”

โยซอบลุกขึ้นจะวิ่งหนีออกนอกห้อง แต่จุนฮยองรวบตัวเอาไว้ได้แล้วโยนลงบนเตียงก่อนจะเข้าไปคร่อมตัวไว้ทันที

“โยซอบ ฉันรักนายนะ”

คำบอกรักที่แสนจะเรียบง่ายดังออกมาจากปากแร๊ปเปอร์ผู้เงียบขรึมในวง แต่ก็ทำให้โยซอบใจเต้นแรงทุกครั้งที่ได้ยิน และมันไม่ค่อยบ่อยซะด้วยสิ

“อื้ม ฉันก็รักนาย”

“งั้น… ร้องให้หวานๆ นะ”

“อ๊า~”

The End………………………………………………………………………………………………………...

Special Special

                ดงอุน: อะไรเนี่ย เรื่องนี้ผมไม่ได้พูดซักคำ >< (ไรท์เตอร์: มักเน่งอนซะแล้ว)

                กีกวัง: ฉันน่าอายกว่าอีก มีแต่เสียงร้องอย่างเดียวเลย >///<

                ดงอุน: แต่เสียงพี่เพราะจัง ^^ (ยิ้มแบบมีเลศนัย)

                กีกวัง: ไม่นะ~ >///<

                จบได้แล้วจ้า ^+++^……………………………………………………………………………………………